KUJAWY CZERWIEC 2016
Wreszcie udało się nam wybrać te150 kilometrów od Warszawy – na pogranicze województwa łódzkiego, wielkopolskiego i kujawsko – pomorskiego - do Kłodawy.
Gwoździem programu wyjazdu miała być kopalnia soli w Kłodawie. Ale oczywiście – skoro wyjazd był trzydniowy, to parę innych atrakcji również przewidywaliśmy zobaczyć.
Pierwszą z nich stała się wioska indiańska w Solcy Małej.
(Wioska położona godzinę kłusa indiańskim wierzchowcem na południe od Łęczycy). Dodać muszę, że przez pół drogi lało i wcześniej też lało przez dwa dni, wioskę wiec zastaliśmy wymarłą, Indian wytrzebionych. Ale byliśmy uparci i Ostatni Mohikanin otworzył nam wrota do wioski, a w końcu i swojego prywatnego tipi. Muzeum indiańskie i wigwamy warte zobaczenia, (ubrania, uzbrojenie, pióropusze, trofea myśliwskie) ale najciekawsze były opowieści wodza, oraz to iż wyjątkowo zostaliśmy wpuszczeni do jego prywatnego namiotu, w którym żyje on podobno przez większość roku. Mieliśmy więc szczęście zobaczyć „żywe” tipi. (tak żywe, że był tam nawet TELEWIZOR!)
Wszystko bardzo interesujące, a ponadto pozyskałem informację, na której zależało mi od dzieciństwa: mianowicie w naszej rzeczywistości florystycznej (że tak powiem) łuki najlepiej wyrabiać z drewna młodej akacji, które następnie przed użyciem należy delikatnie namoczyć. A ileż ja się przez kilkanaście lat mojego młodzieńczego życia nastrugałem łuków z jałowca, leszczyny, jakiś klonów i innych - i wszystko się łamało wcześniej czy później! – a tu proszę – akacja! Muszę spróbować!
Pożegnaliśmy Indianina (Aha - miał jeszcze zwierzątka – wreszcie zobaczyłem, a nawet poczułem (!) pieski preriowe – (mało zachęcające...)
Pieski preriowe odstraszają intruzów swym zapachem.
ale za to takie myszo – wiewiórki są super i muszę je sobie kiedyś przychodować.
Burunduki są dużo fajniejsze.
Po kilku minutach stanęliśmy w Łęczycy, która wrażenie zrobiła na nas cokolwiek wyludnionej, ale urokliwej.
Diabła Boruty na Zamku już nie odwiedziliśmy, bo było za późno, za to zjedliśmy dobry obiad (w knajpie w rogu rynku) i jeszcze pomknęliśmy do Tumu.
Kolegiata w Tumie.
Romańska kolegiata robi wrażenie dzięki swojemu klasycznemu pięknu – co tu dużo mówić: to jak nasze warunki perełka i do tego ogromna budowla. Szacun budowniczym sprzed ponad ośmiuset lat!
Później jeszcze minęliśmy malowniczo położony na Górze Świętej Małgorzaty kościół i już wyruszyliśmy na nocleg do Przedeczy. (W okolicy nie ma niestety właściwie żadnej taniej oferty noclegowej – co jest dla mnie zupełnie niezrozumiałe, zważywszy na bogactwo atrakcji turystycznych tego regionu).
Po nie powalającym i za drogim noclegu; z samego rana – przed dziesiątą - stawiliśmy się pod kopalnią soli w Kłodawie. Zaskoczył nas tłum zwiedzających (szefostwo kopalni również było zaskoczone frekwencją – winna była chyba pogoda barowa... lub kopalniana.)
Zjazd windą sześćset metrów w dół - to brzmi nieźle... ale nikt nie krzyczał i nie mdlał. I podobnie było w całej kopalni – fajnie, ale bez szaleństwa.
Kto był w Wieliczce lub w Bochni, ten przyzna, że te kopalnie są ciekawsze. Ale tę nietypową, bo nizinną kopalnię też warto zwiedzić...
...ponieważ róż kłodawskiej soli, czy ogrom wyrobiska – (pojedyńcza komora, z której wydobyto sól ma kubaturę na pewno kilku jeśli nie kilkunastu przeciętnych sal gimnastycznych) – są zdecydowanie godne zobaczenia!
Kopalnia soli w Kłodawie. Końca komory nie widać... a takich komór jest tam... na pewno więcej niż czterdzieści!
I jeszcze ogromny plus za to, że można wynieść z kopalni tyle soli, ile się weźmie do ręki.
Ale z kolei nas zawiodło, że nie można w sklepiku z solnymi pamiątkami kupić lizawek dla zwierząt gospodarskich – a chcieliśmy sąsiadom zrobić prezent.
Kopalnia soli w Kłodawie
Jako, że nie chcieliśmy wracać na poprzedni nocleg - z Kłodawy pomknęliśmy ocenić pod względem noclegowym jezioro Brdowskie. Trafiliśmy na super biwak na dziko, gdzie było pusto i pięknie, a jezioro też okazało się bardzo przyjemne. Pewni noclegu śmiało ruszyliśmy dalej na spotkanie przygody – a konkretnie poszukać megalitycznych kurhanów w Wietrzychowicach.
Kurhany - chociaż nie są to egipskie piramidy, (które są – jak twierdzą naukowcy - młodsze od naszych kurhanów!) to w naszej sosnowo – grabowej rzeczywistości robią wrażenie. Trochę mi osobiście to wrażenie psuje świadomość, że być może zostały one w XX wieku lepiej odbudowane niż widzieli je ich twórcy... ale pewnie się mylę, a ponadto byłem świadkiem, jak budowlanymi żurawiami odbudowywano starożytny Efez, więc nie ma co się czepiać...
Zostało nam jeszcze trochę czasu, wobec czego wróciliśmy do Przedecza zobaczyć wieżę zamkową. Zobaczyliśmy też jak się tam organizuje (koło wieży) muzeum regionalne i ze dwie godziny pogadaliśmy z miejscowymi pasjonatami historii.
https://pl-pl.facebook.com/243041792543676/photos/pb..../631798877001297/?...3
(Opowiedzieli mnóstwo rzeczy o historii zamku, a do tego mogliśmy – korzystając z ich roztargnienia i zaangażowania - sprawdzić jak ostre są krzemienne ostrza do toporków, porównać masę kul armatnich kamiennych i stalowych i takie tam). Życzę im z całego serca prawdziwych badań archeologicznych na terenie i w pobliżu góry zamkowej, bo to miejsce na pewno kryje niejedną tajemnicę! Czuję to.
Przed wieczorem, po niezłej pizzy w Brdowie, rozbiliśmy sobie w pięknych okolicznościach przyrody obóz na upatrzonym wcześniej miejscu nad Jeziorem Brdowskim.
Rano trochę pobiwakowaliśmy. W końcu mamy wakacje! A potem ruszyliśmy już w stronę Warszawy – do skansenu w Kłóbce. I znów super trafienie! Skansen – świetny.
Nie powala ogromem (jak Tokarnia, czy Wdzydze), posiada oryginalne eksponaty (urządzenie do tłoczenia oleju czy warsztat kołodzielniczy).
A poza tym można zaobserwować różnice między zagrodami wiejskimi w centralnej i wschodniej Polsce, a tymi zasobniejszymi – w Polsce zachodniej.
(W pokoju wiejskiej przedwojennej nauczycielki mógłbym zamieszkać choćby i dzisiaj). No i przy skansenie jest ( no dobra – raczej ma być) park, a w parku świeżo odrestaurowany dwór Orpiszewskich z naprawdę bogatym wyposażeniem. Niestety: raczej nie oryginalnym ale zebranym. (Z oryginalnych sprzętów zachowało się bardzo niewiele, bo dwór jeszcze kilka lat temu był kompletną ruiną – co można obejrzeć na zdjęciach). Nas na przykład zachwyciła lodówka na bryły lodu, można też popodziwiać niezłe grafiki – niektóre z nich rysowała w XIX wieku ówczesna właścicielka dworu. Ale tak naprawdę to przez dwór przebiegliśmy, śpiesząc się, bo za chwilę na tarasie zaczynał się koncert muzyki dawnej kwartetu smyczkowego.
I tym kulturalnym i miłym akcentem zakończyliśmy ten jakże bogaty w doznania wypad na pogranicze Kujaw.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz